O 14 de abril de
1943 foi un dos días máis importantes na historia ordense. Despois de longos anos de espera completouse definitivamente a vía férrea entre Santiago e
Coruña. A inauguración sería un evento espectacular organizado minuciosamente
polo Réxime e contaría por suposto como principal protagonista co xefe do
estado.
O Caudillo, que estaba na Coruña, trasladouse
por estrada ata Santiago onde chegou ás cinco e 10 da tarde. Despois dunha
rápida visita á catedral, ás cinco e 25 chegaba á estación onde foi recibido
polas autoridades. Unha multitude, que ocupaba por completo as escaleiras de
acceso e praza contigua, recibiuno, brazo en alto, con berros de "Franco!
Franco! Franco!" e "Arriba España!". Alí pasou revista a unha
batería do Rexemento de Artillería de guarnición na cidade e a unha compañía
das Milicias Universitarias, que esperaban formadas na praza. Logo celebrouse a
cerimonia de bendición oficiada polo arcebispo de Compostela doutor Muñiz de
Pablos. Ao seu termo o Caudillo e o seu séquito entraron na nova estación e
visitaron as diferentes dependencias da mesma.
Ás seis menos cuarto o tren inaugural,
composto por seis unidades arrastradas pola máquina número 4002, púxose en
marcha. A locomotora ía adornada con bandeiras e grilandas, así como cos
escudos de España, A Coruña e Santiago de Compostela, situados na súa fronte.
Durante varios quilómetros grupos de veciños
e membros das Mocedades Falanxistas comarcais masculinas e femininas aclamaron
o paso do convoi. As doce estacións do percorrido estaban profusamente
engalanadas con escudos, bandeiras, xugos e frechas, numerosos arcos de triunfo
e inscricións de agradecemento alusivas á inauguración. Os veciños,
autoridades, párrocos, nenos das Escolas Nacionais e do Frente de Juventudes cos seus mestres e instrutores á fronte,
situáronse nas plataformas para aclamar o paso do tren en que viaxaba o
Caudillo. Bandas de música, grupos de gaitas rexionais, raparigas da Sección
Feminina vestidas con traxes galegos, disparos de bombas de palenque,
repeniques de campás, continuos vivas a España e ao Caudillo e o incesante
berro "Franco! Franco! Franco!" acompañaron ao tren durante a maior
parte do traxecto.
Velaquí un
artigo do xornal El Ideal Gallego que nos conta como foi o recibimento en Ordes:
Fue un verdadero acontecimiento la inauguración
de nuestro anhelado ferrocarril, habiéndose trasladado a la estación el pueblo
y sus aledaños en masa, al objeto de vitorear al Jefe del Estado, que supo
culminar la obra de progreso más importante para esta comarca.
Nuestro entusiasta y joven alcalde, Mariño,
puso a disposición del público un coche ómnibus, el cual hizo varios viajes con
las autoridades y vecindario.
Después del paso por esta localidad para
Santiago de las personalidades que habían de intervenir en tan grandioso acto,
empezó el desfile hacia la Pontraga, en una forma tan incesante, que bien puede
decirse que se cerraron todas las casas de esta villa, haciéndose difícil el tránsito
por la carretera de acceso a la estación mencionada, la cual aparecía adornada
con gusto.
Al llegar el tren, el coro gallego interpretó
varias composiciones bajo la dirección de su maestro, Viriato Lamas, ante el
coche de Su Excelencia, el cual, con cara risueña, daba muestras de satisfacción,
felicitando a esta afinada colectividad y al alcalde, con quien conversó unos
instantes afablemente, y saliendo enseguida el convoy en medio de atronadores vítores
y aplausos y de un verdadero bosque de brazos en alto, lamentando el corto
espacio de tiempo transcurrido entre nosotros.
Na Coruña o recibimento tamén foi apoteósico.
Miles de coruñeses e xente dos municipios veciños esperaban a chegada do tren, que
se produciu ás oito menos cuarto. Oíronse de novo aclamacións e aplausos. Os buques
no porto fixeron soar as súas sirenas e disparáronse multitude de bombas de
palenque. O Caudillo baixou e foi recibido polo alcalde accidental da Coruña
Diego Delicado e todas as autoridades civís e militares habidas e por haber.
E así rematou
aquel día de alegría en medio de tempos moi duros. Non obstante o impacto que
tivo o tren en Ordes foi menor do esperado e durou só unhas tres décadas. É
verdade que o núcleo da Pontraga medrou e tivo moita actividade pero a vila de
Ordes seguiu dependendo maioritariamente da estrada N-550. A finais dos 60, co
aumento de automóbiles e dos horarios das liñas de autobuses, o uso da liña férrea
foi cada vez máis reducido ata desaparecer case totalmente despois de 1980.
