Hoxe vou recordar un dos membros da miña
familia que, como tantos outros ordenses, tivo que emigrar e labrarse un futuro
fóra, aínda que el tivo a sorte -ou a obstinación- de vivir en Galicia.
José Ferreiro Recouso -dos Faberos, non dos Ramechos-
naceu o 20 de outubro de 1892 en
Vilar. Foi o primeiro dos 6 fillos de Juan Ferreiro Franqueira e Manuela Recouso del Río.
José tivo dúas cualidades que destacaron
sobre as demais: unha xenética privilexiada que lle permitiu chegar aos cen
anos sen case ter enfermidades e un carácter firme e serio que impoñía
respecto.
As duras condicións de vida da época
axudárono a forxar ese carácter. Xa contei que nalgunha ocasión tivo que vir da
Coruña a Ordes a pé e que chegara case ao mesmo tempo que a Ferro-carrilana. A
economía na súa casa non estaba ben e viuse obrigado a emigrar sendo un mozo de
20 anos. Estivo en Buenos Aires (onde coincidiu co seu pai), en Montevideo, en
Brasil e case dous anos e medio en Cuba. Pero ningún destes lugares o
convenceu. A pesar de ter a 4 dos seus irmáns tamén emigrados en Arxentina, el
decidiu volver.
Instalouse na Coruña onde logrou traballar en
Telégrafos e logo no Ministerio de Facenda e por pouco tempo en Agricultura.
Casou con Mª Concepción Taboada coa que tivo 6 fillos: Juan, Manola, José,
Roberto, María e José Antonio. Pese ao seu carácter adusto encantáballe bailar,
especialmente o vals, e sempre recordou con agarimo as funcións no Pavillón
Lino.
Cando tiña 33 anos comezou a traballar de
bedel no instituto Eusebio da Guarda,
onde viviu e criou á familia. No instituto traballou ata a súa xubilación aos
70 anos, converténdose nunha figura sumamente coñecida entre varias xeracións
de coruñeses que lle tiñan máis medo a el que aos profesores e ao director.
Longos paseos pola cidade e partidas de
dominó (que era a súa maior afección) no Círculo
Recreativo de Artesanos ocuparon os seus últimos anos.
Cando era centenario os antigos alumnos e
profesores do instituto ofrecéronlle unha homenaxe multitudinaria que aceptou
"por cortesía" e que demostrou que conservaban o seu recordo a pesar
das moitas décadas pasadas.
Un ano despois, en 1993, faleceu aos 101 anos de idade.
Xa faleceran dous dos seus fillos: José,
enrolado na División Azul, morreu na 2ª Guerra Mundial en Alemaña, e Juan, que
seguiu a carreira militar, en Zaragoza.
Manola e José Antonio "Chucho" emigraron a Cuba, pero despois da revolución,
trasladáronse a Miami. Roberto "Cuco"
foi un trotamundos e rematou por instalarse en Santander.
María "Piruca" foi a única que quedou na Coruña e a
que coidou del os últimos anos. Cando era moza, nos anos 40-50, viña a
miudo a Ordes de vacacións e traía a todos os mozos de cabeza. Por que sería?
