Víctor González Faya

  Víctor naceu o 1 de abril de 1920. Era fillo de Manuel González Romero o Capitán, un zapateiro que veu de Noia e que se instalou nunha casa que pertencía a Fernando Liste, o maior propietario de Ordes. O Capitán casou con Manuela Faya Fernández e tivo seis fillos: Manuel, José, Carmen, Guillermo, Víctor e Blanca (m.1942 con só 21 anos).

 Aos varóns ensinoulles o oficio de zapateiro, pero Víctor, "rara avis", sempre tivo ademais a vocación de escritor.

  Desde moi novo gustáballe o teatro  e, aos 23 anos, en 1944 escribiu a súa primeira obra, "Un marido interino". 

  Xa con 24 anos logrouna representar no Teatro-cine Troche o 8 de abril do 44. Por se fose pouco tamén interpretou ao protagonista José Manuel de la Fuente. Repetiría dúas veces máis o papel, o 2 de abril do 61 e en xullo do 74. Esta 3ª vez xa se atreveu tamén coa dirección.

 Outras obras súas foron "El Tenorio resucita", "Juan de Grobas", "El juicio oral", "Amapola" ou "La pícara hija del molinero". Tamén escribiu varios sainetes con títulos tan descritivos como "Te quiero Lola", "Esta noche me emborracho", "Una señorita pobre", "Doña Mariquita de mi corazón" ou "Toxos e froles".

  Escribía de noite cando remataba o seu traballo na zapataría e durmían os seus fillos, e non só escribía teatro porque tamén foi durante 25 anos corresponsal do xornal coruñés "El Ideal Gallego". "Non había nada que se lle escapara. Onde pasaba algo, alí estaba el para contalo", comentaba a súa muller Concepción Boquete Vilariño (1925-2016).

 Grazas á axuda e ao traballo dela, a súa tenda de zapatos "O Capitán" foi a de maior facturación da comarca. O matrimonio tivo 5 fillos: Víctor, Margarita, Mª Fernanda, Jorge Víctor e Elvi.

  Non imos mentir e dicir que fose Lope ou Calderón pero nunha época gris onde apenas había acceso á cultura e era impensable poder ver unha obra de teatro en vivo, o infinito entusiasmo e paixón de Víctor lograron poñer en pé repetidas veces obras que arrancaban sorrisos aos seus conveciños. As recadacións ían para a comisión de festas, aínda que iso remataba por ser algo secundario fronte ao divertimento do público (e dos seus actores e actrices que tan ben o pasaban ensaiando).

  Pero ademais Víctor era un personaxe cheo de anécdotas. Foi tan popular que ata apareceu no "Estudio Abierto" de José Mª Íñigo, un dos programas máis vistos de TVE nos anos 70.

   Morreu o 15 de xuño de 1989 con 69 anos de idade.

  Nove anos despois, en 1998, o Padroado de Cultura homenaxeou a súa figura cunha representación da súa 1ª e máis popular obra.

  No ano 2000 puxéronselle nome a un gran número de rúas da vila que estaban sen el. entre elas a rúa que une o Parque Municipal coa Rúa do Muíño e que os veciños coñecían como "Rúa Nova" ou "Rúa do Cura". No ano 2002 foi inaugurada oficialmente nas festas patronais co nome do noso entusiasta escritor local.