Festas patronais de 1952

   O mundo seguía padecendo as consecuencias da Guerra Fría coa terrible guerra de Corea mentres Galicia contemplaba o final da guerrilla antifranquista, pero Ordes parecía alleo a todas as preocupacións porque chegaba o momento máis esperado do ano: as súas festas patronais.

  Para poñernos en contexto Ordes era entón unha pequena vila. A rúa máis importante, Alfonso Senra, ao pé da estrada a Santiago, estaba chea de casiñas dun só piso (e unha única de dous pisos, a da familia de Mundito). Destacaba a súa preciosa alameda e a caron dela a flamante -aínda sen rematar- Casa do Concello. Nesa rúa tamén había dous templos, a entón capela de Lourdes e a moderna parroquial (cunha soa torre e máis pequena que na actualidade). O "progresivo" comercio constaba de ultramarinos, froiterías, carnicerías, tecidos ("El comercio nuevo" de Viriato), ferraxerías, talleres, fondas e tascas... Tamén había 3 bancos, 2 farmacias, un cine e nos arredores muíños fariñeiros, unha fábrica hidroeléctrica, serradoiros e unha moderna factoría leiteira. Igualmente había servizo telegráfico e telefónico. Ordes non era moi grande pero estaba ben comunicado e tiña moito potencial.

 

 

  Sete días despois da morte de Foucellas, iniciaron as festas que ese ano quedaron limitadas a catro días, pero igual que en 1951 contaron coa artística iluminación do empresario pontevedrés Miguel Romero e fogos artificiais a cargo dos industriais pirotécnicos irmáns Rocha. Tamén novamente o xornal compostelán La Noche dedicoulle un par de páxinas.

  O xoves 14 comezaron as celebracións a mediodía con repenique xeral de campás, intenso ruído das bombas e a chegada da Banda da Grabanxa que amenizaría o baile da tarde e a verbena nocturna.

  O venres 15 fixo a súa entrada na vila pola mañá a Banda do Rexemento de Infantería de Mariña do Ferrol que percorreu as rúas anunciando o día grande. A misa solemne non tivo nesta ocasión procesión, que foi posposta ata o domingo. A mediodía houbo concerto na Alameda amenizado pola banda militar. Ás 6 da tarde chegou o turno do fútbol: houbo partido de máxima rivalidade entre o Arzúa e o FC Órdenes. Sería o primeiro "Torneo Viriato" (pois a copa foi doada por dito industrial), que se convertería nun clásico daquela época. Nos bailes de tarde e noite tocarían a banda e a Orquesta López Malde do Ferrol.

  O sábado 16 houbo dianas e alboradas, xigantes e cabezudos, misa solemne na honra de San Roque e os bailes de rigor.

  O domingo 17 si houbo procesión con todas as autoridades despois da misa solemne. Ese día, ao coincidir coa feira, celebrouse un concurso de gando ademais dos bailes habituais.

  E así remataron as festas de 1952.