Igrexa do Mesón do Vento

 

  A igrexa do Mesón ten varias particularidades: é a máis moderna de todo o municipio e é a única que non ten a habitual orientación leste-oeste. Así mesmo, debido á súa recente data de edificación, tamén é a única que está construída de formigón e ladrillo. Ademais cos seus case 22 metros de lonxitude e 185 m² de superficie é a segunda de maior tamaño, só superada pola de Santa María de Ordes. Ten planta rectangular cunha nave principal e unha ábsida algo máis estreita e coa cuberta a menos altura. O tellado é a dúas augas sobre a nave e a tres sobre a ábsida. Remata a fachada unha espadana de dous corpos que parece de pedra e que aloxa unhas campás elaboradas en Salamanca pola Casa Cabrillo.

  No interior un arco carpanel separa a nave do presbiterio. Na parede deste hai un gran adorno feito de tres círculos concéntricos que representan o resplandor divino e algunhas estatuas, sendo a de maior tamaño unha imaxe de Santo André, a quen está dedicada a igrexa.

 

  Nos anos 50 do século XX o Mesón do Vento, coa súa posición privilexiada ao pé da N-550, superara amplamente en poboación á capital parroquial Cabeza de Lobo, da que dista uns 3,5 km. Outros núcleos de poboación do norte da parroquia están aínda máis afastados e naqueles tempos as vías de comunicación eran bastantes malas, dificultando o acceso de moitos fieis á igrexa.

  Estas dificultades acabaron nos 60, concretamente en 1964, cando se construíu a igrexa e o cemiterio do Mesón grazas ás achegas económicas e ao traballo de moitos fregueses. A achega máis significativa foi a de dona Celsa Ramos Insua (1890-1977) que doou unha parcela lindeira co campo da feira. A orientación norte-sur da devandita parcela determinou a da igrexa, por iso a cabeceira non da ao leste (Xerusalén) como é tradicional.

  Dona Celsa tamén impuxo a denominación de Igrexa de San Andrés, pois así se chamaba o seu pai, Andrés Ramos Arán, e un dos seus sobriños. Con todo, non sabemos a razón, no Mapa Topográfico Nacional apareceu rexistrada como "Capilla de San Antonio". Como Google Maps bebía na súa orixe do devandito mapa, tamén usaba ao principio este nome erróneo ata que o cambiou polo máis simple de "Igrexa de Mesón do Vento".

  Polo que respecta á súa categoría, aínda que normalmente só pode haber unha igrexa por parroquia e as demais son capelas, neste caso hai unha especie de co-capitalidade coa Igrexa de San Pedro en Cabeza de Lobo. Por tanto a de Mesón do Vento tamén ten a categoría de igrexa, e aínda que no seu nome aparece San Andrés, o patrón segue sendo o mesmo que o de Ardemil: San Pedro.

 

  Orixinalmente o edificio, que foi feito con poucos medios, tiña o aspecto desamañado dunha nave de polígono, coas súas xanelas e a fachada rectangular (se non contamos a espadana). O único que rachaba un pouco esta imaxe era un soportal na fachada que permitía a algúns fregueses gorecerse da choiva.

  Ao redor do ano 1998, xa nunha época de bonanza económica, a igrexa foi remodelada, dándolle un aspecto máis tradicional. Ademais doutros retoques cosméticos, as xanelas pasaron a ter arco, a fachada foi recuberta de laxas de pedra e cambiada á habitual forma pentagonal, e quitouse o soportal da fachada, colocándoo na parte leste.

  De paso ampliouse o cemiterio e cambiou de lugar o cruceiro, que é moderno aínda que de aspecto rústico, afastándoo un pouco máis da igrexa do que estaba nun principio.

  Para coñecer outros templos do concello preme en Igrexas e capelas de Ordes.