INDO POLO CAMIÑO
Indo polo camiño da Coruña a Santiago, deixamos pola esquerda Santa Cruz de Montaos. Terra das longas gandras, dos eidos alongados: ¡Oh, cánto a min me prace, a gandra atravesando, ver na súa pranura Santa Cruz de Montaos! Terra das altas uces, terra dos toxos altos, |
terra das vagas brétomas, terra do bo fidalgo, do señor de Mesía*, nos tempos xa pasados, que levara seu nome, armonioso e preclaro. ¡Oh, cánto a min me prace, a gandra atravesando, ver na súa pranura Santa Cruz de Montaos!
* Diego López de Montaos |
RÍO LENGÜELLE
Rio Langüelle, rio Langüelle, Ben se vé q' és da montaña; Ou feo fillo das brétomas E das uces desleiradas. Cando te vexo de longe, Atravesando nunha gandra, Non sei se sinto suidades, S' hé ó que sinto na alma; Solo sei que estou de mais, Donde me pôn mala cara, Q'en montañés, cortesía, Está por demais buscála.
Ou aires de Troitosende, Terra, donde m' eu criára; Levad' esta filla vosa, Levá d' esta terra estraña! |
Os rios da miña terra, Non tên á cara tan brava, Nin parece qu' á ninguen Neguen unha sede d' auga; Nin teñen, en vez de frores, Tan solamente uces altas. C'o teu esquivo caraute, E receosas miradas,
Pareces, Langüelle, un lobo, Que, por non ver gente, escapa. As tuas ribeiras son Ben soas é ben escravas; Donde no medio do vrán, Só se vé pousada á garza.
Rio Langüelle, rio Langüelle, Ben se vé que és da montaña; Ou feo fillo das brétomas, E das uces desleiradas! |
No hay comentarios:
Publicar un comentario