domingo, 15 de diciembre de 2024

Paseando por Vilamaior

  Hoxe serei eu, en vez de Cristóbal Ramírez, quen propoña un roteiro pequeno, fácil e cun par de puntos moi interesantes polo centro da parroquia de Vilamaior.
 
 
  Desde Ordes conducimos pola AC-524 uns 6 km ata case o Peñasco onde xiramos á esquerda. Outros 3 km máis e chegaremos ao Bar Pedro, que pode considerarse o centro social da parroquia de Vilamaior.
 

  Aquí aparcamos o coche e comezaremos o noso paseo. Indo cara ao norte a escasos 350 metros, atopamos xa o punto de maior interese: a igrexa de Santiago. Unha das súas particularidades é que ten un campanario separado da igrexa, e conta ademais cunha escaleira que nos permite subir a el, se non temos medo. Así non só podemos admirar mellor o aspecto exterior da igrexa senón ter unha excelente vista das fermosas terras do oriente de Vilamaior e do occidente da parroquia de Olas (Mesía). Ademais do cemiterio, sempre interesante para os que gusten curiosear sobre apelidos familiares e lápidas máis ou menos artísticas, unha vella reitoral e un hórreo grande pero en estado ruinoso completan o contorno da igrexa.
 
 
  A poucos metros hai un ramal da estrada que vai cara á Pedreira. Ao principio e a esquerda podemos ver o cruceiro de Vilamaior. Non é ningunha marabilla, de cor gris escura porque está feito integramente de formigón, só destaca pola súa gran altura potenciada ademais coa forte pendente do terreo. Con todo, os veciños téñenlle moito agarimo e montaron un gran cirio hai algo máis de vinte anos cando pensaban que podían quedarse sen el. Por detrás hai unha fermosa castiñeira con exemplares aínda bastante novos e un hórreo tradicional que viviu mellores días.
  Damos marcha atrás e collemos polo ramal que nos leva ao Campo do Sino, nome que alude á campá da igrexa. É unha aldea que conta con algunhas casas bonitas e ben restauradas. Mirando á nosa dereita está o Coto da Pena coa castiñeira que mencionei antes.
  Despois da última casa que ten un banco de metal para tomar o sol (e un can moi entusiasta) chegamos á intersección que nos leva ao Coto. Se decidimos collela, en poucos pasos estamos nesta aldea. Aquí hai unha casa vermella cun curioso reloxo -non real- enriba da porta e outra cun valado adornado con multitude de pequenas pedras de seixo que debe ser fácil de atopar pola zona. Pasamos logo por un estreito e bonito túnel de vexetación onde se ven loureiros reais e acacias negras e xa rematamos co asfalto.
  O camiño agora é unha pista forestal en descenso que despois dunha curva nos leva ao segundo punto de interese: a capela do Socorro e a aberta carballeira onde está situada, preto do regato Buxán. Aquí celebran unha popular festa os veciños na honra da súa Virxe. É un lugar ideal para repousar un pouco e se levamos nenos deixalos xogar.
 

  Continuamos logo pola pista, agora cunha curta pero empinada subida, e na primeira intersección collemos á dereita. Aos poucos oímos o fragor dos coches que circulan pola autoestrada, logo vemos leiras e casas. Remata a corredoira e volvemos ao asfalto da estrada que une o centro da parroquia co lonxano núcleo de Adrán. Aquí collemos á dereita e vemos unhas poucas casas e unha marquesiña azul non lonxe dun letreiro que indica "Casa do Monte". Pouco despois, outro par de casas e xa estamos no Porto. Quedan máis de 600 metros entre prados ou bosques. Volvemos a cruzar o regato Buxán e a estrada empina fortemente ata chegar ao Campo do Sino.

 
Pero esta vez, xusto a carón do letreiro, seguimos recto e imos agora cara ao Castro. Por esta pista vemos a uns 100 metros á nosa esquerda a igrexa e á dereita un imponente muro de grosa cachotería cun arco de triunfo central que delimita a extensa parcela dun afortunado propietario. O Castro é unha pequena aldea con casas tradicionais e algunha máis moderna. Por esta zona estaba o castro de Vilamaior do que se rescataron hai anos dous anacos dun muíño de man, dous fusos e fragmentos cerámicos. Na actualidade o único resto que queda e o nome.
  Chegados á intersección coa estrada vemos a pista onde os nenos e mozos da parroquia poden xogar ao fútbol ou ao tenis (mesmo eu teño xogado alí!) e, agora prestando atención ao tráfico, volvemos á esquerda ata o Bar Pedro onde remata a nosa andaina.
 
Este roteiro, ademais de bonito e relaxante, engade un atractivo máis. Non é infrecuente que poidamos ver nos prados do lugar unha ou dúas cegoñas, pois hai unha parella (polo menos) que aniña pola zona.
 
 
  Este paseo, sinxelo e de escasa dificultade, ten pouco máis de 3,5 km. Pero se a algúns se lles fai algo curto, pódeno alongar pasando pola Cesteña ou seguindo durante máis tempo a pista forestal que bordea o río Castrexo.

No hay comentarios:

Publicar un comentario