Antonio Recouso Boquete

   En 1945 a loita armada contra o Réxime cobrouse tres vidas na comarca, en 1946 foi unha menos. 

  O 17 de outubro apareceu un descoñecido que aparentaba ter uns 30 anos morto por disparos de arma curta na cabeza no lugar coñecido como Chousa Nova en Trasmonte (Oroso). Máis tarde sóubose que era José Dasilva Bartolomé, aparentemente un infiltrado na guerrilla executado polos seus propios compañeiros. A outra morte xa tivera lugar en Ordes catro meses antes. Fora a de Antonio Recouso.

 

  Antonio Recouso Boquete naceu en Ordes o 7 de xullo de 1909. Era o fillo maior de Antonio Recouso del Río, do que xa temos falado porque cometeu un homicidio en 1923, e de Rosa Boquete Villaverde. O matrimonio tivo outros tres fillos que chegaron á idade adulta: José (1914-1996), Marina (1919-2012) e América (1921-1985). 

  Tanto Antonio como José tiñan en común que eran moi altos para a época pero dividiron totalmente os seus camiños: Antonio acabou vivindo en Cataluña, como garda de asalto en Barcelona, mentres José rematou formando parte da escolta do propio Franco.

  

  Coa derrota da 2ª República e a toma de Barcelona, Antonio librouse do pelotón de fusilamento case de milagre, pola intercesión dun sacerdote. Viuse obrigado a volver a Ordes e viviu durante un tempo na casa dos seus pais no Recreo, entón Calle Primo de Rivera. Antonio, sofisticado e acostumado ao ambiente cosmopolita de Barcelona e á liberdade republicana, non o levou nada ben. Vivía agora nunha vila pequena, rodeado de labradores e mal visto pola garda civil e os falanxistas que o vixiaban de esguello. 

 

  A finais de marzo de 1946 foi detido xunto con Manuel Moure Leobalde de 25 anos por facerse pasar por axentes fa Fiscalía de Taxas. Xa liberado colaborou de enlace coa guerrilla antifranquista pero apenas tres meses despois, o 26 de xuño, foi abatido. 

  

  Aparentemente Antonio botárase ao monte poucos días antes e estaba na parroquia de Parada cun grupo de guerrilleiros entre os que se atopaban Pedro Rodríguez Gómez, José Blanco Núñez Pepito, José Santiago Temprano Moisés e Enrique Ferreirós Candamo Gumersindo. Outro dos guerrilleiros era Claudio Díaz Milía Manolete, realmente un elemento infiltrado que os delatou. A Garda Civil atacounos no lugar coñecido como Chousa de Uzal, preto de Cestaños (Uzal casualmente vivía en fronte del no Recreo). A lenda popuiar conta que a Antonio esta vez xogoulle unha mala pasada a súa estatura. Refuxiado detrás dun valo, a súa cabeza sobresaía e recibiu un disparo dun garda que lle produciu a morte. Blanco, Santiago e Ferreirós foron feridos pero lograron escapar.

 

  Claudio Díaz Milía desertaría un mes máis tarde, desmontando gran parte da rede de enlaces da guerrilla.

    Antonio está soterrado no cemiterio do Piñeiro, na terra. A lápida, moi artística, feita no obradoiro de Barral en Santiago, ten un par de erros na data do seu pasamento. 

FONTE: "A Guerra Silenciada" de Manuel Pázos Gómez.

A primeira consecuencia da morte de Antonio Recouso foi que o seu irmán José debeu deixar a escolta de Franco. A familia enteira pasou a ser sospeitosa.    A miña avoa, Babila Ferreiro Recouso, era curmá de Antonio. Vivía soa en Alfonso Senra 37 co seu fillo Juan que entón tiña 14 anos. Poucos días despois daquela morte observou pola fiestra un indixente moi sospeitoso que lle pareceu que quizais tentaba entrar para roubar. Como levaba moito tempo diante da casa e non marchaba, Babila colleu medo. Díxolle a Juan que quedara pechado sen abrir a ninguén e ela foi pola parte de atrás ata o cuartel da Garda Civil para avisalos e que viñeran polo menos a interrogalo. Pero, para a súa sorpresa, os gardas non fixeron nada. Simplemente lle dixeron que pasarían máis tarde. De todos modos cando ela chegou á casa, ao pouco tempo o indixente marchou.    Tempo despois Babila alugou unha habitación a un garda civil noviño que lle comentou que xa a coñecía por aquel día e que non fixeron nada porque o suposto indixente era en realidade o brigada disfrazado que a estaba vixiando.