Xa temos dito que antigamente a xente era bastante incivilizada na nosa comarca e chegaba ás mans con moita facilidade. E non só ás mans porque todo valía nas pelexas: navallas, bastóns, paraugas "de sete parroquias" ou apeiros de labranza como nesta ocasión. A finais dos anos 40 tivo lugar unha multitudinaria pelexa entre mozos de Montaos e Trasmonte coñecida como a "Batalla do Cano" e pouco despois este suceso en Beán, narrado por Victorino Cores.
Dous dos mozos de Queis, que participaron na liorta do Cano, foron unha noite a unha tasca* a Beán para estar con dúas mozas que tiñan comprometidas. Petaron á porta e mandáronos pasar. As tascadoras bailaban cos mozos ou unhas coas outras na ampla cociña e no corredor, ao son dunha pandeireta que tocaba unha muller xa maior.
O dono da casa coñecía aos dous mozos e mandounos sentar nun banco de costas cara ao anllar. A trouleada seguiu e de alí a un pouco os dous mozos foron botar unha baila coas súa mozas e decatáronse de que a xente os ollaba rindo.
-Tes un papel prendido nas costas –díxolle un dos mozos ao compañeiro.
-Ti tamén o tes, cun burro mal pintado –respondeulle o outro mozo.
Coma dúas feras rabiosas, remataron de bailar aquela peza e abandonaron a casa entre as risas burlonas dos presentes.
Ao saír pola porta, os mozos viron varias ferramentas de labranza colgadas no taboado do alpendre. Entón un deles detívose e díxolle ao compañeiro:
-Ríronse de nos e non debemos fuxir coma dous covardes. Vamos coller cada un a súa legoña e chamámolos fóra. Segundo vaian saíndo mallamos neles coma no liño.
Dito e feito, colleron as legoñas e puxéronse un en cada lado da porta, e segundo asomaban as cabezas mallaron neles coma dous tolos. Algúns dos feridos sangraban pola cabeza. Cando se cansaron de mallar, tiraron as legoñas e fuxiron.
A dous dos agredidos quedáronlle cicatrices permanentes polas graves lesións que sufriron. Os dous mozos foron detidos e botaron oito meses no cárcere da Coruña.
Que incivilizados....:))
ResponderEliminar