Plantas de flores discretas

   Neste artigo falamos de plantas que teñen flores, pero non esas flores fermosas con pétalos de chamativas cores apreciadas polos profanos, senón outras menos rechamantes. Este tipo de plantas son tan numerosas que só nomearemos algunhas poucas.

 

  

  O grupo que mellor responde á anterior definición son as herbas. En xeral, agás os que traballan no tema coidando dun campo ou xardíns, pouca xente distingue ou coñece o nome dalgunha herba. Aquí imos ver só algunhas gramíneas ou poáceas (o seu nome científico) das moitas que hai.

  Poa annua, herba das galiñas (espiguilla ou pastillo de invierno en castelán), é sumamente abundante. Ten unha gran resistencia e produce sementes con facilidade aínda que sexa cortada bastante a ras. É de cor verde clara polo que contrasta con outras herbas de xardín.

  Dactylis glomerata, dáctilo e en galego tamén cabezuda, é fácil de atopar por todas partes. É dura e resistente ás xeadas, moi adaptada ao noso clima. Tamén lle chaman "herba para gatos" porque estes animais tómana como purgante cando se sinten mal.

  Agrostis capillaris, como o seu nome latino indica, é moi fina. Holcus lanatus, a herba triga ou trigueira (heno blanco en castelán), destaca polas súas espigas de suave e plumoso aspecto.

 

 

  Anthoxanthum odoratum, a lesta en galego (pasto oloroso en castelán), non é tan frecuente pero deu nome a unha das nosas parroquias. Hordeum murinum, o orxo e en castelán cebadilla ratonera, era usada antigamente polos rapaces para facer divertidos combates porque as súas espigas quedaban cravadas con facilidade nos xerseis de la. Briza maxima, tremedeira ou bágoas de San Pedro (pendientes ou tembladera), caracterízase polas súas espiguiñas que colgan e se balancean con algo de brisa, o que lle valeu o seu nome.

 

  Outras poáceas como a digitaria sanguinalis ou a Echinochloa crus-galli, que os campesiños chaman millás, aparecen a miudo nas leiras de millo e de patacas e son difíciles de erradicar polo que están consideradas como malas herbas.

  Rumex pulcher, a labaza (romaza ou acedera), da familia das poligonáceas, tamén é considerada por nós unha mala herba pero noutras zonas de España as súas follas cómense, aínda que teñen un sabor amargo.

 

  Chenopodium album, fariñento ou farnelo (cenizo), é outra das malas herbas difíciles de erradicar e amante dos solos ricos en nitróxeno. O seu nome latino alude a que algunhas das sus follas teñen unha forma parecida á pata dun ganso.

  E se falamos de malas herbas, non podía faltar Mercurialis annua, barredoiro ou basallo (mercurial), planta de cor verde viva que se usaba como purgante e laxante e que tamén, empregándoa externamente, aliviaba as dores da reuma.

 

 

  Coñecidísimas son as ortigas, das que hai dúas especies, Urtica dioica e Urtica Urens (maior e menor), ambas as dúas con finos pelos urticantes que producen escozor se as tocamos. Abundantes pero de nome menos famoso son as chantaxes (llantén), das que tamén hai dous, Plantago major e Plantago lanceolata, que medran en todos os terreos incultos.

 

  Outra planta que todo o mundo coñece é a hedra, hedera helix. O que quizais non sexa tan coñecido é que esta planta trepadora é das máis antigas e xa existía na era cenozoica. Ten flores pero son verdes e están agrupadas en corimbos. 

  O couselo (ombligo de Venus), Umbilicus rupestris, que medra no barro das antigas casas feitas con xistos, ten as follas case redondas e carnosas, o que aproveitaban as rapazas de antes para xogar con elas simulando que eran tortillas ou filloas. Teñen unha inflorescencia alongada.