Nacido en San Miguel de Castro (A Estrada) en
1878, era fillo de labradores
acomodados, pois o seu pai percibía unha pensión de dous reais diarios
concedida polo xeneral Prim por ter gañada unha Cruz de Prata. Cando só tiña
tres anos a morte do seu pai supuxo perder esa pensión. Con grandes sacrificios
a súa nai destinou mil reais para que el puidera aprender o oficio de reloxeiro.
Manuel instalouse en Curtis esperando que a
entón nova estación de ferrocarril provocase un crecemento económico. Non
cumprindo as súas expectativas, trasladouse a Carral para acabar ao pouco tempo
en Ordes. Aquí coñeceu a Aurora Graña
Blanco, nacida en Leira en 1882, e fixéronse noivos.
A familia Graña tiña unha maquía en Leira e un
batán que funcionou ata os anos 60. Aurora, unha das fillas, traballou como aia
dunha familia de Santiago. Mentres Manuel emigraba a Cuba, ela marchou a Buenos
Aires onde entrou a servir á riquísima familia Unzué,
de orixe vasca. Tiñan contacto coas máis altas autoridades e por iso Aurora colaborou ás veces nas recepcións da Embaixada española en Arxentina. Cos Unzué viaxou por varios países europeos e formou parte dunha comitiva que en
Roma estivo na recepción do Papa.
Despois de 11 anos! de relacións maiormente epistolares
comprometeuse con Manuel, tamén por carta, e finalmente casarían por poderes no ano 1913.
Instaláronse en Ordes nunha casa -no que hoxe sería Alfonso Senra 40, fronte a DIA- que Aurora comprara en 1912 a José Recouso del Río por 4.000 pesetas, despois do seu regreso a España. Alí viviron e alí tiveron aos seus 6 fillos: Manuel,
Aurora, Adolfo, Alfonso, María e José Pérez Graña.
Grazas a esa vida de viaxes Manuel Pérez era
bastante culto e gustáballe moito ler, sobre todo xornais, revistas ilustradas e libros de
viaxes.
Durante a ditadura de Primo de Rivera moitos
comerciantes e profesionais liberais substituíron aos vellos políticos da
Restauración. Manuel nesa época foi xuíz de paz, fiscal suplente, e tamén pertenceu ao
Somatén.
En 1938 morreu a súa muller Aurora aos 56
anos e dous anos despois, o 21 de novembro de 1940, faleceu el contando 62 anos.
Debido a que o seu fillo maior Manuel, tamén
excelente reloxeiro, decidiu instalarse na Coruña e a que o terceiro, Adolfo,
prefería a arte da talla de madeira, o herdeiro da reloxería de Ordes acabou
sendo Alfonso
Pérez Graña.
Este continuou dúas décadas no norte de
Alfonso Senra sendo o único reloxeiro de Ordes xunto con Ramón Ferreiro López
(1892-1974). Logo instalouse nun edificio construído no adro da desparecida
capela de Lourdes e compartido a medias con Kilé.
Alí segue estando hoxe a Xoiería Alfonso.
FONTE: Antonio Pérez Casas
No hay comentarios:
Publicar un comentario