O cura Duro

    Na primeira metade do século XX cando case ninguén tiña radio (a primeira emisión foi en 1924) e a televisión e por suposto Internet eran meros soños, a xente tiña que buscar maneiras de divertirse. Unha desas maneiras era gastar bromas (máis ou menos pesadas) que ademais despois eran moi comentadas nas tabernas e nas lareiras. Algúns coma Estevo de Cestaños ou o xastre Picho fixéronse famosos entre a veciñanza por ser moi trangalleiros e inventar algunhas bromas lendarias das que se falou durante décadas. Máis sorprendente é que outro destes personaxes fose un cura. Sí, don Antonio Duro Cotón, sacerdote das parroquias de Montaos e Pereira nas tres primeiras décadas do século XX, tamén era un gran bromista segundo nos conta Victorino Cores.

  O cura Duro seica era moi amigo do viño, das trangalladas e da baralla. Sendo eu rapaz, téñolle escoitado a xente que o coñeceu anécdotas moi divertidas del.

  Unha vez seica estiveran el e outros tres xogando ás cartas toda a noite e de paso bebendo uns grolos de caña do Ribeiro. Pola mañá, cando estaba misando no altar, volveuse cara aos fregueses presentes na igrexa e sorprendeunos dicindo:

- Trunfa en copas!

Loxicamente escachizáronse coa risa.

 

  Noutra ocasión fixo unha aposta cun xastre que había en Santa Cruz a quen lle gustaba o viño tanto como el.

- Se despois de media noite sobes á figueira e permaneces nela máis de media hora, gañas unha carta de viños. Senón tes que pagala ti.

- Feito! - aceptoulle o xastre, ignorante de que Duro non pensaba xogar limpo.

  A figueira estaba na horta do cura, chea de nabal, detrás dos primeiros panteóns que se fixeran no cemiterio.

  Á hora acordada o xastre gabeou á figueira a esperar que o tempo pasase axiña para logo enchouparse de viño.

  O cura estaba alertando no adro a catro mozos agachados e cubertos con manteis vellos da igrexa.

- Se non colle medo coas garatuzas que lle fagades, zorregádeslle un lamboirazo e tirádelo da árbore abaixo que non quero que ese farfallán me gañe o viño - díxolle o cura aos mozos.

  Meu dito, meu feito. As "pantasmas" saíron do escondite cunha saba collida na man e foron apañando nabizas cara á figueira e cantando a coro:

- Cando estabamos vivos, comíamolas cocidas, e agora que estamos mortos comémolas coma os porcos. E ti que vas na dianteira, colle ese que está na figueira!!!

  Cando o xastre viu que se dirixían cara a el, tirouse abaixo e saíu correndo cara ao mesón. O cura berráballe:

- Eh, valente! Volve aquí, ho, ou toleaches?

 

  Outras veces tiña mandado porlles medo aos que ían ao muíño e mesmo a un criado seu, que era de Queis, tamén mandou asustalo. Pero o criado non colleu medo e fixo fuxir ás "pantasmas" a cardeñazo limpo. Desde entón Duro sempre presumiu de teren un criado valente.

Victorino Cores Liste