Alfonso Senra Bernárdez

  Alfonso Sebastián Senra Bernárdez naceu en Tui (Pontevedra) o 7 de xuño de 1877. Sendo aínda neno a familia trasladouse a Vigo onde o seu pai, Ricardo Senra Fernández, foi alcalde en dúas ocasións. Estudiou Dereito en Madrid e tamén colaborou desde moi novo coa prensa. "El Imparcial", "La Prensa Universal", "La Época" e "La Nación" son xornais nos que escribiu ao longo da súa vida. Así mesmo entrou en política militando no partido liberal.

  Fixou a súa residencia en Madrid e casou con Asunción Díaz Ramírez, filla de militar, coa que tivo unha ampla familia de nove fillos.

  En 1913 publica a obra "Laicismo y neutralidad en los hospitales". En 1915 pertenceu á Deputación Provincial de Madrid.

  En 1916 (cando tiña 39 anos) comezou a súa relación con Ordes e co cacique comarcal Saturnino Aller. Ambos leváronse moi ben e formaron un gran equipo, ata o punto de que o partido liberal presentou a Senra durante 5 lexislaturas seguidas polo distrito de Ordes (cousa non demasiado habitual). Na primeira foi o único candidato e as outras gañounas por maiorías aplastantes.

  Aller encargábase da maquinaria electoral e Senra, hábil nos corredores do congreso, de acadar dotacións para obras que mellorasen a zona (e, segundo a oposición, o peto do cacique). Así logrou subvencións para un cuartel da Garda Civil, para obras nas estradas de Carballo e Trazo, 4000 pesetas para mellorar a igrexa (á que a súa muller doou o cristo que está nun lateral) e, sobre todo, o adoquinado da "Calle Real" en 1923, tan ben feito que foi retirado en 1980 aínda en perfecto estado.

  Isto valeulle o agradecemento do pobo. A corporación que presidía o alcalde Manuel García Bermúdez decide nomealo "Fillo adoptivo" e poñerlle o seu nome á rúa arranxada grazas a el. Tamén O Recreo recibe o nome de "Saturnino Aller" (pero no ano 1936 será cambiado polo de "José Antonio", o fundador da Falange).

  Alfonso Senra autodefiniuse como "un deputado de terceira" pero sempre se preocupou do seu distrito e visitouno numerosas veces, indo moito máis aló do que os deputados "cuneros" habituais.

  Nesta etapa, entre 1916 e 1923,  baixo as ordes do ministro madrileño Rafael Gasset Chinchilla, ocuparía Senra a súa secretaría ministerial e posteriormente a Dirección Xeral de Minas. Tamén formaría parte do equipo do ministro lugués Manuel Portela Valladares durante o seu paso polo Ministerio de Fomento.

  En setembro de 1923 a ditadura de Miguel Primo de Rivera remata co espírito da Restauración e, de paso, coa relación de Senra e Ordes. Cesou nos seus cargos públicos, pasando a refuxiarse na súa profesión de avogado e articulista de prensa en xornais como "La Nación", onde se especializou en crónica de tribunais de xustiza. Ingresou na Unión Patriótica, o partido que apoiaba a Primo de Rivera. Foi nomeado vicepresidente do Ateneo de Madrid e volveu á cámara baixa das Cortes, rebautizada polo novo orde como Asamblea Nacional Consultiva nas lexislaturas 1927-28 e 1928-29. Tamén en 1927, un buque inglés chamado orixinalmente Blue Cross vendido á Naviera Celta foi rebautizado co seu nome. Co tempo, o barco quedaría durante a guerra civil baixo control republicano, pero sería capturado pouco despois e transformado en barco mercante artillado ao servizo da Mariña nacional.

  En outubro de 1928 levou un gran disgusto familiar: un dos seus fillos, Alfonso Senra Díaz, asasinaba a súa noiva, Dolores Polo, porque a rapaza o enganaba con Enrique Meleros, director da revista "Cosmópolis", publicación na que a víctima colaboraba como xornalista.   

   En 1933 publicou o seu 2º libro "Del 10 de agosto a la Sala 6ª del Supremo".

  Despois da Guerra Civil integrouse no réxime franquista e foi membro do Tribunal de Responsabilidades Políticas.

  Morreu en Madrid o 10 de decembro de 1951 aos 74 anos de idade.

  Alfonso Senra foi outro gran descoñecido da historia ordense, a pesar de que o adoquinado que el conseguiu foi a imaxe da vila durante 60 anos. No ano 2000 unha publicación do "Obradoiro da Historia" aportou algo de luz sobre a súa figura. A súa controvertida colaboración co franquismo permitiu que a rúa principal de Ordes conservase o seu nome, pero non é a única a el dedicada: comparte ese rasgo a rúa principal de Guadarrama, vila madrileña próxima á capital.