Sufrindo a taxa de rodaxe

  Nos anos 60 a mecanización no agro avanzaba imparable pero os carros de vacas aínda eran os reis indiscutibles da paisaxe. A gran maioría dos campesiños tiñan (polo menos) un carro de dúas vacas e só os máis pobres tiñan carro dunha soa vaca.

  Do mesmo xeito que agora os coches pagan o imposto de circulación, os campesiños tamén tiñan que pagar o denominado "Derecho o tasa sobre rodaje y arrastre por vías municipales". Os alcaldes de barrio eran os que levaban a conta dos carros que había e informaban ao funcionario correspondente para que ninguén se librase do imposto. A cantidade variaba segundo o concello. En Ordes en 1962 a taxa custaba unhas 25 pesetas.

  Pero a situación empeorou en 1963. A Corporación municipal, reunida o 18 de xaneiro, decidiu a modificación da ordenanza fiscal número 18, impoñendo conceptos que antes non figuraban e ampliando a contía das tarifas: 100 pesetas para os carros dunha soa vaca, 200 para os de 2 vacas e... 300 para os de 3 vacas! (sería por se existía algún de casualidade, supoño). Deste xeito acabarían recadando 306.500 pesetas!

 

  Esta tremenda subida, máis onerosa se temos en conta que moitas casas non tiñan un só carro, provocou unha gran indignación no campesiñado ordense, indignación que recolleu o xornal Campiña na súa edición de outubro. E xa tiña que ser grande para que un medio oficial se fixese eco dela naqueles tempos de ditadura.

  Os campesiños queixábanse (e con razón) de que cando a Facenda municipal necesitaba diñeiro botaba man do recurso máis fácil: obtelo do sufrido labrador. A pregunta lóxica era como os concelleiros representantes dos labradores non se opuxeron a un imposto sobre rodaxe dunhas vías municipais (inexistentes na práctica) e non tentaron recadar esas 300 mil pesetas por outros medios.

  A resposta era moi sinxela: a Corporación municipal estaba integrada por un avogado (o alcalde Juan Liñares), 5 industriais, 3 empregados ou funcionarios, un propietario e... un só labrador pero todos da vila ou parroquia de Ordes. Ningunha outra das 13 parroquias estaba representada.

  Por suposto houbo que roelo, pero o feito de que a indignación popular non se expresase unicamente nas conversacións das tabernas e chegase ata un medio escrito era indicativo de que, como dicía Bob Dylan, "os tempos estaban cambiando" e unha nova realidade estaba abríndose paso.