Juan Liñares Castro

  Juan Liñares Castro naceu en 1909 no seo dunha das familias máis ricas e influentes de Ordes: os Liñares. Foi o segundo dos dez fillos de Juan Liñares Iglesias (1885-1951) e María Castro Bao (1887-1961).

  Juan Liñares Iglesias era un dos maiores empresarios da vila, banqueiro e xerente dos autobuses "El Noroeste" e da "Eléctrica de Órdenes". Politicamente estivo vinculado durante as dúas primeiras décadas do século XX ao Partido Liberal -como a inmensa maioría da elite ordense- o que lle permitiu ser xuíz municipal aínda que non tivese título de avogado. A ditadura de Primo quebrou o poder liberal e "don Juanito" buscouse a vida: en 1930 foi brevemente alcalde e coa chegada da República militou no Partido Republicano Radical de Gerardo Abad, para logo pasar sen problemas ao bando franquista.

  Juanitiño, tamén alcumado o manco dos Liñares por ter o brazo dereito case inútil (cousa que non lle impediu facer actividades físicas como xogar ao fútbol no equipo daquela época) foi un mozo guapo e de bo porte. Alumno aplicado, acadou en 1927 o título de bachiller. Logo estudou dereito na USC e rematou a carreira en 1931.

  Comezou o seu labor de avogado. Nesa época, segundo denuncia de Domingo A. Moar, Juan fai as presentacións dos mitins do seu pai e comparte as ideas republicanas. Co estoupido da Guerra Civil toda a familia alíñase (que remedio!) co bando nacional.

  Juan convértese en secretario da FET y de las JONS e preside en outubro de 1938 a  Junta de Subsidios pro-combatientes.

  Neses anos comezou a relación con Ángela Stolle Ramos, mestra en Visantoña (e posteriormente en Frades), unha das fillas do xefe de telégrafos Pastor Stolle García, que morreu en outubro de 1937. En 1938 casan nunha cerimonia íntima porque ela estaba de loito pola morte do pai.

  O matrimonio viviu en Alfonso Senra, en fronte da carpintería de José da Calzada (logo ultramarinos do seu fillo Higinio) e tivo dez fillos: Mª Jesús, Juan Pastor, Julio Mario, Gemma, Ángel, Mª del Pilar, Ángeles, Manuel, Antonio e Rosa María.

  Juan, despois duns anos exercendo a avogacía, pasou en 1940 a ser xuíz de Ordes interino e desde 1945 con praza en propiedade. En 1950 pediu a excedencia para volver dedicarse á avogacía, actividade máis fácil de compaxinar coa de alcalde.

   Seguindo a tradición familiar (o seu avó Gumersindo fora perenne alcalde de Trazo) Juan Liñares comezou na alcaldía de Ordes a finais de 1950 e ostentou o cargo (que tamén implicaba ser xefe local do "Movimiento") uns 18 anos.

  Foron tempos aínda duros pero xa lonxe da miseria de posguerra. Construíronse a Casa Consistorial e o campo de fútbol e a vila foi medrando pouco a pouco. En 1965 creouse o Círculo Cultural y Recreativo do que foi primeiro presidente.

  Nesta época tamén foi deputado provincial ata máis alá de 1970 (ano en que de paso tamén estivo na xunta directiva do Colexio de Avogados).

  1968 foi un ano clave na súa vida: en outubro morreu a súa muller Ángela, aos 55 anos, e deixou a alcaldía na que foi substituído polo seu familiar (era curmán do seu pai) Antonio Concheiro.

  Nos anos seguintes abandonou a avogacía e volveu á xudicatura como xuíz de distrito, sendo Ribeira o seu último destino. Faleceu en Sevilla o 10 de marzo de 1989.

  Está soterrado no cemiterio vello de Ordes xunto á súa muller na tumba do seu sogro Pastor Stolle.

  Só un dos seus dez fillos, Julio Mario (avogado desde 1967), seguiu a carreira paterna, e só tres fillas (Mª Jesús, Gemma e Pituca) permanecen en Ordes.

 

  Segundo o tamén avogado Jesús Varela Fraga, Juan Liñares "era un avogado que lle daba a todos os paus na súa profesión pero ao que lle gustaba especialmente o dereito civil. Era un extraordinario orador que tiña o don da palabra e ao que era un pracer escoitar no estrado. Era bo e xeneroso axudando e no seu bufete os humildes atopaban comprensión e axuda".

  Igualmente ben valorada é a súa figura en Ordes. Manuel Moar recórdao como "eterno colaborador desinteresado en todo o relacionado coa nosa vila [...] un home sinxelo, humilde, equitativo e xusto [...] e o do que gardo unha profunda admiración e respecto".