Jesús Rama Louro

  Este artigo baséase principalmente nunha entrevista que Jesús concedeu a Carmelo Lisón Tolosana en 1965 (que me foi enviada por Carlos C. Varela, o autor de Aldeias de Ordes).

Nos anos 80, no meu primeiro traballo como mestre na provincia de Pontevedra, coñecín a unha compañeira da Estrada que me preguntou de onde era eu. Cando lle respondín que "de Órdenes" (naquel tempo aínda non diciamos Ordes), o seu comentario inmediato foi:  -Ah! o pobo do meigo.   Así de famoso era entón Jesús Rama Louro. Era habitual que coches con matrículas doutras provincias parasen en Alfonso Senra e preguntasen como se chegaba á casa do "doctor", que non era fácil de atopar porque estaba na Travesía de Campeiras, aínda que para facilitar a súa procura tíñaa pintada de cores rechamantes.

 

  Jesús, chamado Chucho da Robada na súa xuventude, era o quinto fillo de Jesusa Rama Louro (1885-1995), unha muller moi vital (chegou aos 100 anos). Do seu primeiro matrimonio naceron José, María, Andrés e Antonio e logo tivo a Jesús (1922).

  Casou en segundas nupcias con Ricardo Robado Mayoral (1876-1941), un castelán que traballou de porteiro no Xulgado -entón no edificio Rama de Alfonso Senra- e que xa tiña 6 fillos dun matrimonio anterior con Dolores Lois. Deste matrimonio veulle o alcume da Robada e con el tivo outro fillo, Rodrigo Robado Rama -que sería pai de Mª Paz Robado, moitos anos directora do CEIP Castelao-.

  Á morte do seu marido en 1941, Jesusa aínda tería un fillo máis, Juan da Inclusa, (porque o trouxo da Inclusa).

  Obviamente era unha casa pobre e Jesús tivo que buscarse a vida. Marchou para Santiago e traballou na catedral (tocaba as campás e outras tarefas miúdas que non lle gustaban nada). O seu xefe era un señor que tiña varios fillos. Un deles estudaba para practicante e Jesús foi con el ao hospital moitas veces, nacendo así a súa afección ás artes da curación.

  O seu soño era chegar a enfermeiro (non contaba chegar a máis por falta de cartos) e para iso estudaba nos libros do fillo do seu patrono.

  Un día, unha muller faloulle sobre uns síntomas que padecía. Botando man dos coñecementos adquiridos nas súas lecturas Jesús propúxolle un remedio e funcionou tan ben que ela, abraiada, comentoulle:

- Pero, ti! Tes pauto con Dios ou co demo?

  O mesmo sucedeu un par de veces máis, cousa que o convenceu de que tiña un don e animouno a perseverar nas súas lecturas.

  A vida deulle un cambio cando a súa nai foino buscar a Santiago e pediulle que volvera a Ordes a traballar co seu medio irmán Rodrigo, que era zapateiro. El non quería (non lle gustaba vivir nunha vila pequena porque xa estaba acostumado a Santiago, onde ademais tiña opcións de acadar o seu obxectivo de ser enfermeiro), pero a Guerra Civil fíxolle cambiar de opinión e volveu a Ordes.

  Empezou a traballar nos zapatos con Rodrigo pero seguiu aconsellando a xente que estaba enferma. Os seus remedios funcionaban e a súa sona foi medrando ata que decidiu dedicarse a tempo completo á curación, aprendendo novas técnicas que pouco tiñan que ver coa enfermería e si coa psicoloxía e mesmo coa investigación detectivesca.

  Atendía na súa casa e, como outros curandeiros daqueles tempos, tamén asistía ás feiras máis concorridas a buscar pacientes e ata pasaba consulta na Coruña no "Bar Asturias".

  Casou con Manuela López Rodríguez (1927-2005), un tempo emigrada no Reino Unido, con quen tería un único fillo, Roberto Rama López (que, por certo, sería o meu profesor na auto-escola).

  Vexamos agora os apuntes de Carmelo:

[...] Él -Jesús- confiesa en la conversación que un amigo le llama meigo. Muy hablador, algo nervioso, con cierta cultura. Tiene sobre la mesa el libro de Balzac "Un cura de aldea". Tiene otro para leer las manos y otro sobre magia en el sentido de trucos de circo. Estos son los que le veo, pero me dice que tiene más.   Tiene una buena casa, un crucifijo grande tumbado sobre la mesa [...], un plato con la efigie de Juan XXIII, buena vajilla y vasos. Tiene confort = dinero.   Lee y sabe cosillas de cultura. Dice que manda gente a los médicos, e incluso a veces, los acompaña porque el practicante o el auxiliar del médico son amigos suyos, o el mismo médico.   Ha padecido muchos dolores de cabeza y desvanecimientos, sobre todo estando en altura [...].   Se escribe con gente gallega de Órdenes, de América del Sur, y aconseja, diagnostica y receta por carta. Pone inyecciones, habla constantemente de medicinas, pastillas, inyectables, etc.[..]   Dice que hace falta tener mucho ojo con los paisanos para ver que tienen. Mira las reacciones, la hora que vienen, etc. para tratar de averiguar que les pasa. Dice por ejemplo que uno vino temprano por la mañana y que le dijo que había estado esperando ya mucho rato. Dedujo que quería saber sobre un pleito porque un enfermo no sale de la aldea tan de mañana. Y era cierto.   Dice que los de La Coruña [...] o no de aldea dicen para que lo van a ver, pero que los de la aldea se sientan y no dicen nada. Tiene él que adivinarlo pero ya tiene experiencia para sonsacarlos y ver que es lo que quieren.[...]

  Jesús o Meigo sabía que unha parte fundamental do seu éxito era a fe dos pacientes, por iso cultivaba esa presentación esotérica, pero tamén era un bromista. A un amigo seu, bastante escéptico, meteulle unha lagarta no transistor. De todos modos tiña claro que a enfermidade era o motor desa fe. O seu lema era: 

-Un cre cando ten necesidade, a necesidade obriga a crer.

  O caso é que esta mestura de coñecementos científicos, intuición, carisma e trucos de mentalismo funcionou á perfección e Jesús pasou dunha infancia pobre a vivir con abundancia (ata tiña chofer para o seu coche porque el non aprendeu a conducir).

  Morreu aos 83 anos o 11 de novembro de 2005 e, pouco máis dun mes despois tamén faleceu a súa muller con 78 anos de idade.

Remato cunha anécdota que me contou o meu pai.   Nos anos 50 Jesús foi á feira de San Luca (Trazo), onde pasaba consulta, nun autobús do Cotovío. A piques de volver, estaba a charlar co condutor Brañas e o revisor Juan de Babila, cando se lle achegou unha muller para facerlle unha pregunta. Apartáronse un pouco e falaron durante uns momentos en privado. Cando volveu ao autobús comentoulles que unha filla daquela señora saía con Moncho da Trapeira, un rapaz moi pobre do Recreo, e a señora viñera preguntarlle se era bo rapaz e de boa familia. -E ti que lle dixeches? -Que lle ía dicir? ... É un veciño! Díxenlle que era do milloriño de Órdenes!