Roubando fácil

  A finais do ano 2004 houbo en Ordes un par de roubos que chamaron bastante a atención e que se produciron con pouca diferenza de tempo.

  O segundo non foi nada fóra do normal, un roubo nunha casa bastante illada cando non estaban os seus propietarios, feito bastante habitual pero cun punto de interese: que a vítima foi o entón alcalde Teodosio Martino.

  Martino residía habitualmente nunha casa en Gouzón (Leira) que está á beira da N-550 pero apenas é visible por estar nunha pendente a menor altura ca estrada. Tampouco é moi visible desde a unha única casa próxima (45 metros ao sur) porque hai árbores entre elas. Unha situación ideal para o ladrón ou ladróns que o 2 de decembro, entre as 8 da mañá e as 3 e media da tarde, entraron por unha fiestra aproveitando a ausencia da familia. Despois de revolvelo todo, levaron un considerable botín en xoias, obxectos persoais e unha pequena cantidade de diñeiro que non chegou aos 100 euros.

  O primeiro roubo, que foi en novembro pero que se deu a coñecer case ao mesmo tempo que o sucedido na casa do alcalde, foi moito máis interesante.

  Os feitos ocorreron con gran limpeza a noite do día 11 de novembro. O dono dunha empresa radicada no Campo da Feira descubriu que faltaban da súa caixa 18.000 euros. Denunciou o roubo á Garda Civil que comezou a investigación. Aparentemente foran auténticos profesionais porque non había ningún rastro. Non se usaron ganzúas nin se practicou ningún burato nin nada polo estilo.

  Estaba claro que alguén se fixera cunha chave. O delincuente debía ser algún dos empregados ou alguén moi próximo a el. Aquí a investigación podía encallar porque normalmente o ladrón trata de pasar desapercibido e non chamar a atención. É o que adoita facer calquera con dous dedos de fronte (ou que tivese visto un pequeno número de películas de atracos americanas)... pero non foi aquí o caso.

  A nosa ladroa (porque ao final resultou que era unha moza) bateu todas as marcas habidas e por haber de incompetencia. Despois de cometer o roubo, apropiándose das chaves do seu marido, do que por certo estaba en trámites de separación, en lugar de tentar pasar desapercibida púxose a gastar o diñeiro alegremente... xa ao día seguinte!

 Apareceu nun concesionario e pagou ao contado dunha tacada 13.500 euros por un flamante coche, coche que xa tentara comprar o 3 de novembro pero non puidera porque o banco negouse en redondo a concederlle un préstamo.

  Por se a compra do coche non bastaba, gastouse 250 euros nun teléfono móbil dos punteiros na época e outro bo pico en renovar o vestiario.

  Loxicamente con todas esas facilidades á Garda Civil non lle custou demasiado atrapala acabando así con esa espiral de gastos e de despropósitos.

 
  Desta segunda historia podemos sacar unha ensinanza: Non roubes pero se o fas, marcha inmediatamente co diñeiro a outro país (a Suíza preferiblemente) e non te quedes gastándoo a mans cheas na túa propia vila.