A moda en 1920

  Nos 20 anos que van de de 1900 a 1920 a moda cambia vertixinosamente. Precisemos, iso si, que nos estamos referindo á moda feminina e, por suposto, ás clases medias e altas.

  O campesiñado, a gran maioría da poboación en Galicia, seguía vestindo de forma parecida e canto máis pobre e illado era un lugar, máis posibilidades había de atopar pezas de roupa similares ás do século XIX. 

  Tampouco a moda masculina experimentou grandes cambios. Os homes de boa posición vestían sempre traxe e sombreiro, que se quitaban no interior -e para saudar a un coñecido ou a unha muller- como mostra de boa educación. En verán os máis modernos substituían o sombreiro de feltro por un panamá.

  Non era barato ser un cabaleiro: un traxe custaba en 1920 sobre 250 pesetas, unha camisa 25, as botas 60 e un chapeu podía valer 30 pesetas.

  A moda feminina que a principios de 1900 aínda mantiña as formas do século XIX sufriu un enorme cambio. Na década dos 10 buscouse a verticalidade na figura feminina. Abandonouse así o corpiño (corsé), que fora durante anos obxecto de innumerables críticas por parte dos médicos, e pasouse a usar unha faixa ou corpiño recto que non marcaba nin a cintura nin o peito. A silueta era así máis fluída con talle imperio, axustado baixo o peito, de corte recto (xa de moda na época napoleónica) inspirado no orientalismo que irrompeu na Europa do momento a través da versión de Scherezade de 1910 dos Ballets Rusos.

  A tendencia cara a liñas máis soltas e verticais era ata antes de 1914 (1ª GM) unha cuestión fundamentalmente esteticista, mentres que a partir da finalización da contenda en 1918, buscouse ademais a comodidade para adaptarse ao novo modelo e aos novos papeis que lle tocaba desempeñar á muller, o que desembocaría xa nos anos 20 (anos de liberación da muller e rachadura co pasado) nun estilo máis sport e un pelo máis curto, ao garçon.   

  A comodidade primaba ante todo e o longo das saias foise acurtando desde o nocello ao xeonllo. 

  Por suposto todo isto causou grandes reticencias en amplos sectores (sobre todo os máis relixiosos). Así unha asociación de damas asturianas clamou contra os escotes esaxerados e a curtidade das saias, propoñendo que só usasen saias polo xeonllo as nenas de ata 14 anos e a partir de aí baixala ata media perna, pero non parece que se lles fixese moito caso.

  Na igrexa de San Agustín de Tarragona un xesuíta negouse a dar a comuñón a 18 mulleres pola súa forma de vestir. El Regional non se sorprendía por iso: «La noticia hasta aquí no tiene mayor singularidad pero lo sabroso es la coletilla: la actitud del jesuita le originó un incidente con el marido de una de aquellas señoras [...] Bien está -vamos al decir- que por las exigencias del mercado mundano, las jóvenes usen de tales y cuales licencias, descubran parte de sus naturales encantos; pero que una mujer casada haga lo propio, y más con el asentimiento de su marido, es como para devanarse los sesos pensando cosas raras.»

  Outros, como este xornalista de La Correspondencia de España, rendíanse ao inevitable: «Una cosa es censurar las modas exageradas y otra muy distinta creer que las señoras dejan de ser señoras por no atreverse a divorciarse de la moda. ¡No es lo mismo! [...] La moda es la tirana, el déspota de la mujer. Quien crea que la mujer tiene más o menos pudor por seguir tal o cual moda, no conoce a la mujer. Si mañana es moda llevar falda escoba que barra las calles, no habrá una sola que enseñe el tobillo. Y si es moda ir al teatro con gola holandesa, ni una sola enseñará el cuello. Pero si un modisto impone el vestido a lo Eva, Eva serán casi todas. Por eso se debe atacar a la moda exagerada, sin incurrir en el error de creer que las esclavas de la moda sean merecedoras del infierno.»

  Como vemos, no substancial, pouco cambiaron as cousas.

 

  E, de propina, un anuncio do ano 1918.