Fauna ordense

  Velaquí un artigo publicado na revista ARO nº 7 (1992) que pretendía ser o inicio dunha serie humorística sobre personaxes típicos da xuventude de principios dos 90 e que hoxe ten un certo valor etnográfico (doume coba a min mesmo). Tristemente o nº 7 foi o último e a serie quedou sen continuidade. A ilustración da revista era en B/N pero dinlle cor para a súa translación á web.

GUÍA de CAMPO da FAUNA ORDENSE

Polo doutor Hans Schmied (catedrático de psicoloxía animal pola prestixiosa Universidade de Berzasbourgh)

HOXE: "Rambarius agresivus"

1) O exemplar do que estamos a falar hoxe é bastante escaso pero moi ben definido. Mesmo os profanos poden recoñecer de xeito doado a un "Rambarius agresivus", se ben poucos especimes desta clase alcanzan a perfección, dándose unha profunda mestizaxe coas outras especies.

2) A principal característica do rambarius é a colocación no punto máis alto da súa escala de valores da forza e da violencia por enriba da intelixencia, lóxica e outras, pola sinxela razón de que carecen destas últimas. O cariño á forza non significa unha continua utilización dela. Moitas veces é substituída por un cerimonial de forte significación, complexas variantes xestuais e frases de carácter ritual tales como "Coidado chaval que estou indo ao ximnasio e dentro de pouco vouche dar unha malleira". Estes mecanismos de substitución son máis frecuentes na subespecie "Rambarius agresivus canijus". A outra subespecie "Rambarius agresivus bestiajus" adoita recorrer á violencia física case todos os sábados noite pero, curiosamente, sempre é provocado.

3) Por mor deste culto á forza, ao rambarius soe gustarlle a música heavy-metal (aínda que en moitos casos non lle guste ningunha) e os filmes de Stallone, Norris e Schwarz...etc, A calidade dos filmes mídena polo número de tiros que se oen e os litros de zume de tomate que se vexan (adicionalmente tamén contan os avións caídos, tanques esbourados e norvietnamianos mortos).

4) Extrañamente o rambarius é un animal urbano. Aínda que el diga que lle encanta saír ao campo e practicar supervivencia, as veces que fai isto son practicamente cero. As razóns son dúas: pode deteriorar o seu coitelo de monte e ... a quen llo ía ensinar logo? e unha definitiva, no medio do monte non hai bares e pódese rematar a cervexa.

HOXE: "Pijus repelens"

1) Ao contrario que o rambarius, a especie "Pijus repelens" é moi abundante e non se limita só a exemplares masculinos senón tamén a femininos en aproximadamente igual proporción. É moi ben definida, facilmente recoñecible, pero de difícil trato porque, dado o seu elevado número, relaciónanse entre si sen dar opcións á mestizaxe.

2) A principal característica do pijus é a súa total falta de criterio propio. Como se deduce do exposto no apartado 1, esta especie é gregaria e o que fai un fano todos e só lles gusta o que está de moda: en música os "40 principales" -fundamentalmente "Modestia Aparte"- pero se por acaso botan nesa emisora unha boa canción -cousa difícil pero non imposible- tamén lles gusta (documentado está que exemplares da especie son fans de "Nirvana" ou de "Guns & Roses" e isto é rigorosamente certo). Non teñen un xénero cinematográfico definido pero, en cambio, a femia da especie é unha feroz lectora sobre todo de biografías que aparecen en revistas de gran calidade con títulos tan científicos como "Super Pop", "Vale", etc.

3) Como o seu propio nome indica, o "Pijus repelens" é odiado polo resto da fauna. Iso é debido, non ao seu carácter que en xeral é pacífico, tranquilo e moderadamente repunante, senón á envexa polo seu éxito coa pijus femia pois esta normalmente é guapa, alta e de bo porte, fisicamente moi apreciada polo resto das especies -aínda que de boquilla falen mal dela- pero altamente refractaria aos contactos e intercambios culturais.

4) Pijus tamén é animal urbano pero non sedentario porque soe nomadear na súa motoreta, prolongación natural dos seus pantalóns de marca, pero sen abandonar nunca os límites da vila por non se sabe que atávicos temores.