Eleccións de 1907

 As eleccións de abril de 1907 foron moi importantes para España. Despois dunha etapa liberal e a súa correspondente crise, o conservador Antonio Maura convocou eleccións para dotarse dunha maioría ampla. O seu ministro da Gobernación Juan de la Cierva, para contentar ás diferentes faccións conservadoras, adxudicou no "encasillado" aos liberais un número de deputados menor do habitual (253 "adictos" fronte a 74 liberais), o que supoñía un incumprimento do pacto que tiñan os dous partidos turnistas.

  Pero quizais o máis significativo foi o triunfo de Solidaridat Catalana, encabezada polo republicano Nicolás Salmerón, que obtivo 41 dos 44 deputados cataláns. A Cuestión Catalana comezaba nese momento a ser un dos problemas máis preocupantes da vida política española. 

  E Ordes?

  Despois da paréntese de 1905, o gañador das eleccións en Ordes decidiuse de novo en Madrid, pero houbo un chisco de incerteza polas presións dos liberais gassetistas.

  O ex-presidente da Deputación Provincial, Ramón Tojo Pérez, e un deputado provincial, Faustino Rodríguez Montero, desprazáronse a Madrid para acompañar ao ex-ministro Rafael Gasset nas súas xestións. Celebraron distintas entrevistas co Marqués de Figueroa, ministro de Gracia y Justicia (tamén galego), para solicitar que se lles adxudicasen os distritos de Ordes e Arzúa (este último Gasset queríao para o seu pasante Francisco Prieto Mera). A resposta foi que o goberno necesitaba ambos os dous distritos e que o único que podía facer era non destruír as organizacións de Arzúa sempre que se comprometesen a votar ao candidato oficial.

  Rafael Gasset, máis tarde, conferenciou co Marqués de Figueroa contraofertándolle o distrito de Ordes en lugar do de Arzúa. Todo foi inútil.

  O último cartucho de Gasset foi unha reunión co propio Maura que era o que, obviamente, tiña a última palabra. Esa entrevista celebrouse o 1 de abril e Gasset pediu os distritos de Noia, Padrón, Arzúa e Ordes. Maura rexeitou a petición. Reserváballes aos gassetistas só os distritos de Noia e Padrón, máis un posto no Senado para o irmán de Rafael, Eduardo Gasset, pero Ordes e Arzúa eran para os seus candidatos.

  Gasset non se deu por vencido e buscou a mediación do conservador galego Eduardo Dato que tampouco lle deu resultado.

  Aínda que ameazou logo con presentar batalla en Arzúa contra o candidato do Goberno, Rafael Gasset sabía que iso significaría a perda do cargo de senador para o seu irmán e que as súas corporacións de Arzúa se visen "tocadas", así que ao final aceptou a xogada.

  Deste xeito José Lombardero Franco, o candidato do Partido Conservador, un avogado e xornalista coruñes, gañou, esta vez sen sorpresa, as eleccións no distrito de Ordes arrasando (8.023 de 10.474 votos -case o 80 %-) como era habitual.