Festas de 1963

  As festas patronais de 1963 volveron a estar organizadas como as de 1962 polo concelleiro José Galán López (1923-1980) e despois de moitos anos celebrando 4 días, esta vez volveron a durar cinco. Na entrevista que apareceu no xornal La Noche Galán comentou que o orzamento era de 125.000 pts, das que 90.000 eran aportacións do concello e dos veciños, mentres o resto era pagado polas atraccións. Non obstante case nunca o recadado chegaba para cubrir gastos. 

 

Aquel ano 1963 o noso dramaturgo particular, Víctor González, dera a luz "El Tenorio resucita", obra de tres actos en prosa e verso. Foi estreada a beneficio das festas con Marisol Amor Carreró e Mario Liñares Stolle de protagonistas. Entre os 21 actores tamén estivo, como non, o propio Víctor.

 

  O mércores 14 as festas comezaron pola mañá con repenique de campás, bombas e gaiteiros percorrendo as rúas. Ás 6 da tarde fixo a súa entrada na vila a Banda de Arca que ás 10 da noite sería a encargada de amenizar a primeira verbena nocturna na Alameda. A iluminación estivo a cargo do empresario Eliseo Blanco Rial.

  O xoves 15 houbo dianas e alboradas ás 9 da mañá a cargo da Banda de Arca. Ás 2 da tarde concerto da banda e presentación da prestixiosa orquestra Los Satélites. Ás seis da tarde partido de fútbol entre o R.C. Deportivo e a S.D. Compostela.

O partido foi un paseo para o Deportivo. O Compostela que remataba de ascender a 3ª División perdeu por 4-0 e só nos últimos 15 minutos se librou un pouco do dominio coruñés. Marcaron os goles Terrén, Beci, Lamelo e novamente Terrén. Destacaron as novas fichaxes do Deportivo como Manolete, Pito, Guitián, Paganini e Pellicer que ao igual que os veteranos xogaron a pracer, gañando o "III Trofeo Ayuntamiento".

   Ás 7 da tarde houbo un baile de tarde e verbena ás 11 da noite.

  O venres 16 foi similar ao día anterior, pero en lugar de fútbol houbo concurso de tiro ao prato.

  O sábado 17 ademais dos bailes con banda e orquestra houbo concurso de tiro ao pichón.

  O domingo 18 foi un día dedicado á vila de Padrón (que devolvería a xentileza en marzo de 1964). Recibiuse á súa Corporación á unha da tarde e comezou á unha e media o concerto da Banda de Arca. Ás 6 da tarde houbo un partido de fútbol entre os equipos xuvenís do Órdenes e do Flavia e unha xincana motorista! na Alameda. A verbena volveu a estar a cargo da Banda de Arca.

 

  Unha vez máis o xornal santiagués La Noche dedicoulles ás festas un especial de 4 páxinas onde, ademais do programa e a entrevista con Galán, había os habituais artigos de Máximo Sar, Víctor González, Fausto Blanco e mesmo un do neno José R. López Brey.

 

A entrevista máis interesante era a que lle facían a Julio del Río, entón un mozo de 26 anos que levaba 13 meses emigrado a Alemaña. Marchara xa con contrato e traballaba como soldador de estaño para a empresa "Karmann" que facía a montaxe de coches como Volksvagen ou Porsche. Vivía na cidade de Osnabrück nunha residencia da mesma factoría con habitacións de 2 e 4 camas e gañaba unhas 8.000 pesetas mensuais (descontada a habitación) e sen contar horas extras. Para dar unha idea do abundante que era a emigración a Alemaña e Suiza nos anos 60, só en Osnabrück había uns 2.000 españois dos que uns 80 eran galegos. Tamén estaba emigrado en Düsseldorf o seu irmán maior Manuel. Julio aspiraba a volver a Ordes unha vez aforrara o suficiente e establecerse pola súa conta.

Como moitos xa saberán ese desexo cumpriuse: Julio volveu, montou un taller a carón da súa casa  e logo un concesionario Citroën no polígono. Casou con Jesusa Viqueira (irmá de Toribio das gasosas) e tería 2 fillas e un fillo.

 

  Tamén había o habitual repaso á situación da vila e do concello. A iluminación pública era exemplar pero os problemas coa electricidade eran continuos, especialmente en inverno onde os apagóns día si e día tamén eran a norma.

  O aparcamento no centro da vila comezaba a ser un problema, así que xa se pensaba en habilitar unha zona na beira da Alameda (pero iso non sucedería ata catro anos despois).

  Outro problema era o ensino medio. Había o desexo máis que o proxecto de crear un instituto, xa que só se contaba coas Academias Balmes (adherida a CEAC) e Álvarez (máis coñecida como de Fausto). Igualmente pasarían 3 anos ata ter "A Cárcel" funcionando como academia e 18 ata que nacera o instituto.

  Na parte positiva o novo servizo de Extensión Agraria concitaba eloxios.

  VILAGU, a fábrica de Viriato, tiña xa 50 empregadas e contaba cunhas naves amplas e luminosas e coa maquinaria máis moderna, "organizando o traballo segundo normas racionais de productividade". Para o redactor era un modelo a seguir no concello.

  E remataba falando do edificio que se estaba construíndo case fronte á igrexa parroquial (supoño que o de José Veiras Bello o Pardiñao), que espertaba o interese e as conxeturas dos ordenses sobre o seu destino.