|
SAUDADES (1949)
|
|
|
Está frieir'a a noite encolleit'o corazón, teño saudades, e ánseas d'amor.
Tenebras d'abatemento, pousono sospirar amargoso sofrimento... de te recordar; n'aquelas tardes quentiñas, d'o mes de San Joán en qu'as anduriñas, viamos voar; moi arrechegadiños, collidos d'a man. |
Mariquiña, Mariquiña labros de caravel olliños de merlo, boquiña de mel, anxo d'o ceo... pra min, és
Silvestre mapoliña, tristeiro amañecer, douce melanconía, estimada joíña... pra min, és.
Adiós, adiós, queridiña, canto che vou a chorar, almibre tés n'a boquiña... quen'o volver'a probar. |
|
TRISTURA (1952)
|
|
|
Qué soaves armoñias cando alume'a lúa no meu corazón s'oien.
Cómo infr'a i'alma miña d'ensoños de ternura o recio da noite cando a noite é tranquía e-os arbores non se moven
Qué tristeira lembranza cando na soedá do silenzo os campos vexo cubertos por veos de xiada que parescen como desertos d'areíñas brancas. |
Qué delicados sentimentos brincan pra sair da i'alma cand'a i'alma está dorida flaxelada de nostalxia.
Bágoas de malenconia pol'o rostro escorrendo van da lúa os raios de prata veñem'agarimar.
Miña tristura non ten consolo non'a poido remedear, sinto cansazo, teño sono é si quero adormentar pech'os ollos, mais non poido... ei d'abrilos pra chorar... |
|
EMIGRANTES
|
|
|
Deixades os vosos eidos, Deixades a vosa nai. ¡Eu sento os vosos beizos! Encoltos na brisa do mar!
Eu sento as vosas coitas Como un verdadeiro irmán. ¡Eu comprendo os desacougos que vos fixeron marchar! Eu torneime adoecido cando m'aleixei d'ela. é n'ei de deixar ainda que probe me vexa. Prefero vivir esquecido que morrer en terra allea |
Cantas veces cantaredes Como cantou o poeta. "Eu soyo quero voltar a Galicia nada máis. na miña casa morrer, e logo si pode ser m'enterren ond'a meus pais".
Adiós, adiós queridiños, ides moi lonxe da terra. A lúa pon carantoña e o sol non alumea. Non pían os paxariños cando se espreguizan aló pola mañanciña... As froles tamén se deitan enloitadas de morriña En ves de s'abrir se cerran QUE BOA ESTRELA OS GUIE... MALPOCADIÑOS |
|
POR E PARA ORDES (1959)
|
|
|
Ordes terra de meus pais oxe lasos e velliños, chan onde eu namais pisei de pequeniño, e agora berce balanceiro dos meus loiros fillos.
Dos meus filliños loiros com'as canas do trigo, coma raiola do sol que se mete antr'os pinos.
Xoven e sinxela VILA de pedras novas e vizosas aínda. Puxa por ti o progreso e axiña rubirás. Da nosa Galicia meiga, eu penso que un dos primeiros pobos, logo serás. |
Estou na mitade do camiño, e na maraxe da miña vida, curácheme o mal de dentro, o mal da malencunia. Fuche sempre o meu agarimo, en ti atopei o basmo pra alear as miñas fridas.
Si eu voltase a renascer anque tivera cen vidas, eu nascería sempre acó neste pobo montañés.
Lonxe de ti coidei morrer.
Manuel Astray Rivas |
No hay comentarios:
Publicar un comentario