Réptiles da comarca

  A fauna de réptiles de Galicia está composta de 24 especies, das cales 9 poden atoparse na comarca. Este número relativamente baixo xustifícase porque o sur da comunidade galega, cun clima máis favorable, é bastante máis rico en especies que o norte.

  A nosa fauna está conformada por 4 ofidios e 5 saurios, sendo 4 deles endémicos da Península Ibérica. Para observalos hai que esperar aos meses de primavera e verán, durante os cales a súa actividade é máxima. No inverno, aínda que non existe un fenómeno de hibernación estrito, a maioría retarda enormemente os seus ritmos de actividade, aínda que as pequenas lagartas ou algunha cóbrega poden asomar entre as fendas de muros e rochas nos días de sol.

escáncer	(Anguis fragilis)	lución
esgonzo común	(Chalcides striatus)	eslizón tridáctilo ibérico
lagarto arnal	(Lacerta lapida)	lagarto ocelado
lagarto das silvas	(Lacerta schreiberi)	lagarto verdinegro
lagarta	(Podarcis bocagei)	lagartija de Bocage
cobra lagarteira	(Coronella austriaca)	culebra lisa europea
cobra de colar	(Natrix natrix)	culebra de collar
cobra viperina	(Natrix maura)	culebra viperina
víbora de Seoane	(Vipera seoanei)	víbora de Seoane

 Os saurios presentes están representados por unha especie ápoda (sen patas), o escáncer [lución] (Anguis fragilis), outra coas extremidades moi reducidas, o esgonzo [eslizón tridáctilo] (Chalcides striatus), e tres especies de lagartos e lagartas con extremidades anteriores e posteriores de tamaño normal. 

  A pesar do seu aspecto serpentiforme o escáncer non é un ofidio e, en realidade, está moi próximo ás lagartas, feito que se reflicte na presenza de pálpebras móbiles, características das escamas e a capacidade para rexenerar a cola.

  O esgonzo lembra vagamente ao escáncer, pero presenta unha coloración dorsal con estrías lonxitudinais característica, ausentes naquel, así como extremidades reducidas. Do mesmo xeito que o escáncer é un réptil ovovivíparo, é dicir, os ovos fecundados desenvólvense dentro do corpo da femia, do que saen relativamente maduras un número de crías que oscila entre 3 e 15.

  Os lacértidos con extremidades normais gustan en xeral de moverse polas pedras, sendo unha excepción o lagarto das silvas [lagarto verdinegro] (Lacerta schreiberi), o cal prefire hábitats húmidos. En todas estas especies os machos posúen cores moito máis rechamantes que as das femias, así como un acusado comportamento territorial. A diferenza do escancer e os esgonzos, tanto o lagarto arnal [lagarto ocelado] (Lacerta lepida) como o das silvas e a lagarta galega [lagartija de bocage] (Podarcis bocagei) son réptiles ovíparos, é dicir, o desenvolvemento dos ovos fecundados prodúcese no medio externo, fóra do corpo da femia. As tres especies son bastante abundantes.

  Dos ofidios 3 pertencen á familia Colubridae e 1 á Viperidae.

  As primeiras son especies inofensivas, carentes de veleno e facilmente diferenciables (para os que se acheguen -cousa non demasiado prudente-) das víboras pola posesión de grandes placas cefálicas, pupilas redondas e placa anal dividida.

  O único ofidio endémico é a víbora de Seoane, amplamente difundida por toda Galicia e fácil de ver na nosa contorna. As víboras si son perigosas para o home (especialmente para os nenos) xa que posúen veleno e dentes inoculadores. Con todo son raros os accidentes -se non tentamos collelas, claro-.

  Diferéncianse das culebras no reducido número de placas cefálicas, pupila vertical e escama preanal enteira. Ademais destes trazos, a víbora de seoane adoita presentar un deseño dorsal con dúas bandas claras paralelas e unha banda central máis escura, que facilita a súa identificación a distancia.