Poema de Ardemil

 

  Velaquí un poema dedicado á terra da miña nai e á de moitos rapaces do colexio do Mesón do Vento. Doutra banda tamén recorda aos moitísimos emigrantes que tiveron que marchar a América na procura dunha vida mellor (na miña familia meu bisavó, varios tíos-avós, meus pais, miñas tías e os meus tíos Pepe Varela e Raffaele Villino, este último desde Noci en Italia).

 

Cando sobes ao Canedo e te achegas ao Mesón ves como medra a bruma e se che encolle o corazón. Tanto vento, néboa e chuvia, tanto frío e aflición. Ai que terra máis triste, que tan pouco ve o sol!   Terra fría de homes duros e mulleres aínda peor, xente que emigra ben lonxe buscando algo de calor. Así o fixen de moi novo, quería unha vida mellor, quería sol, quería luz, quería ouro e quería amor.   Pero hoxe que son vello e que estou lonxe de alí canto daría por volver, e pisar de novo Ardemil. Ver a igrexa de San Pedro e as leiras de Achán, cortar o toxo no monte co gabillo nesta man.

Canto quixera sentir de novo o vento na cara, destripar aqueles terróns, oír bruar á miña vaca, sentir o frescor da auga do rego Porto Manteiga e ver aqueles verdes ollos que había na Salgueira.   Cando morra que me enterren no máis alto do Mesón, e que as ondas da antena atravesen o meu corazón, que os meus ósos se confundan coa dura terra de arredor e do meu corpo descomposto naza unha pequena flor que coma o pastor da lenda cante unha triste canción, que eu son fillo dese frío, dese vento e desa bruma, deses toxos, deses montes desa noite tan escura... e nin cen anos no trópico poden borrar esa feitura!                            Xan Ferreiro